سرکار خانم خليلي! ممنونم از اين که دعوت بنده را قبول کرديد و نظر خود را نوشتيد. حرف ما هم همين است؛ چرا در مجموعه اي که همه همديگر را به خوبي مي شناسند گاهي حرف هايي زده مي شود و رفتارهايي ديده مي شود که انگار هيچ کس هيچ کس را نمي شناسد و هر کسي از سمتي آمده؟ خيلي چيزها ناديده گرفته مي شود، به راحتي ديگران را محکوم مي کنيم و اجازه مي دهيم احساساتمان حرف اول را بزنند. من برخلاف ديگران معتقدم که اعتراض حق هر کسي است و اصلا از نقد شدن فرار نمي کنم ولي اعتراض هم براي خود آدابي دارد که بايد رعايت شود و شکر که شما رعايت فرموديد. همان قدر که ديگران را محکوم به اشتباه و عدم برنامه ريزي مي کنيم يک احتمال اشتباه هر چند ناچيزي هم براي خودمان در نظر بگيريم و اين قدر محکم و استوار خود را حق به جانب نبينيم. سال هاي پيش داوري ها بيشتر جاي انتقاد داشت ولي به قول شما هيچ کس انتقادي نداشت ولي امسال بايد توي ذهنم بگردم ببينم چه ويژگي داشته که همکاران را اين همه آزرده. چرا فکر مي کنيد انتقاد به مذاق من خوش نمي آيد من هميشه از انتقاد استقبال کرده ام و از تعريف و تمجيد براي من شيرين تر و گواراتر است براي همين هم راه انتقاد را باز گذاشته ام. و خوشحالم که سکوت نکرده ايد زيرا متاسفانه اصلا مترجم توانايي نيستم...!!!!ببخشيد كه جواب كامتتون را دير دادم .............................راستي سلام!