سلام
من چندماهيست که مي خوانمتان. هرچند در ليست مي خوانم هاي وبلاگم نيستيد!
البته از خدا پنهون نيس، از شما چه پنهون، بيشتر براي خاطر کامنت هاي کسي که هر از گاهي اينجا کامنت مي ذاشت و فعلا مدتيه خبري ازش در اينجا نيس!
حالا چرا اينارو دارم مي گم؟ نمي دونم خودم هم؛ شايد از سر دلتنگي. به تلافي اين مزاحمت يه رباعي مي نويسم براتون که مال 5 سال پيش، توي يه همچين روزايي بود:
مانند شبي دگر دل ماه شکست
دردانه ستاره اش در اين راه شکست
رفتند و ز خون پاشي‌شان وقت فلق
ديرينه ترين شوکت شب‌گاه شکست