تشديد رويکرد زباني شاعران از اواسط دهه هفتاد به بعد باعث غفلت

عده کثيري از انان از محتوا گرديد چنانکه بداهه نويسي وحذف معنا

در ساختمان بندي هاي خاص محل توجه شاعران شد که تعدد

توليدات از اين دست اين دهه وحتا تا کنون خود شاهد بسنده اي

بر اين مدعاست حال اينکه استعمال مولفه هاي مشترک وشباهت

نوشتاري ومتعاقبا حذف فرديت ها در ملازمت فقدان معنا ، صلب

اعتماد مخاطبان را به همراه داشت با اين همه عده اي از شاعران

نيز خويشتن داري کرده وبا عنايت واشراف بر حدود وثغور شعر

معاصر وبحران مخاطب ونيز درک ودريافت تمنيات مخاطب با کنکاش

در روزمرگي ومظاهر وجوانب اکناف خويش در تلفيق والتقاط تاريخ

واسطوره ونيز اشنايي زدايي ازمضامين مطرود و رفتار مالوف کلمات به

برساختن شعري تاويل مند اهتمام ورزيدند :

به روزم ومنتظر.