به هر حال نمي شود کارش کرد. متاسفانه فرهنگ هتّاکي و نام بردن از شخصيت ها در وطن عزيزمان که ما آن را ايران اسلامي مي ناميم باب شده. ياد گرفته ايم که خيلي راحت و بي هيچ شرم و ابائي از بزرگان هر حوزه نام ببريم و بدون در نظر گرفتن سابقه و خدمات گذشته ي آن ها، به نفع خودمان و به اسم حمايت از ايران اسلامي چرخه ي اين گردونه را بچرخانيم. بيم اشاعه ي اين فرهنگ و ادبيات مي رفت اما گمان نمي رفت به سرعت شيوع خطرناک ترين بيماري ها، حتي دامن عده اي را بگيرد که خود را جمعي از اهل ادب ايران اسلامي معرفي مي کنند. اين دردنامه را چه کسي خواهد سرود؟ برادر يا خواهر من! که خود را جمعي از ... مي نامي، هر چند سبک و سياق شعري که سروده اي و اشکالات و نقائص متعددي که در آن وجود دارد نشان مي دهد که هنوز در ابتدايي ترين مراحل شعر و شاعري قرار داري و شتابزده خود را اهل ادب ناميده اي و حالا حالا ها بايد در اين حوزه تلمذ بکني، متاسفانه چون ناجوانمردانه، هيچ رد پايي از خود به جا نگذاشته اي _ مبادا که وجهه ي حضرتعالي پيش اشخاص نامبرده مخدوش گردد _ نمي توانيم با هم گفتمان سالمي داشته باشيم. پس: باش تا صبح دولتت بدمد