سيد جان سلام...شما علاوه بر اينكه دوبيتي را از لحاظ فرم و ضربه ي نهايي خوب مي شناسيد به نوعي به حكمت و تعهد شاعري نيز پايبنديد كه ارزش كار شما را دو چندان مي كند البته دوبيتي اخر شما مرا به ياد بيتي از مثنوي شهادت خودم انداخت كه در سال 72 با ورود اولين كاروان مفقودالاثرها سرودم و به سرعت در كشور همه گير شد البته كمتر نامي از شاعرش بردند (عشق يعني استخوان و يك پلاك سالها تنهاي تنهاش زير خاك)...سلامت باشي برادر