اين تصوير بد جور دارد حرف مي زند؛ چيزهايي را دارد مي گويد که از گفتنش ترس داشتيد. شايد من خوب نميفهمم اين دردها را که مي گوييد و نمي گوييد؛ من يک عضو کوچک هستم که هيچ وقت نتوانستم مربي باشم.به گمان من عضوها هميشه عضو باقي مي مانند.عوض نمي شوند؛ هر چند گاهي سلامي را بي جواب مي گذارند اما مربي ها همواره برايشان بزرگ اند، خيلي بزرگ! و اين بزرگي را انگار از رَبِ درونشان مي گيرند..

اين روزها درگير گلدان کاکتوسم هستم که با بي توجهي هاي مدام بدجور خشکي زدست، نگاهش که مي کنم ، به نظرم شبيه به کانونِ اين روزها مي آيد... دردناک است

اماشنيده ام کاکتوس ها خوب (مي گيرند)؛ زنده مي شوند

...